What’s in a name? Nou, best veel… Het label dat je plakt op iets of iemand bepaalt vaak hoe je tegen iets aankijkt. Je kunt er een positieve of juist negatieve associatie bij hebben, of neutraal. Toen ik kinderen kreeg en namen ging bedenken, waren er namen die ik zeker niet zou geven. Niet omdat ik de namen niet leuk vond klinken, maar omdat er bijvoorbeeld vroeger een jongen of meisje was op school die het leuk vond om anderen te pesten. Zo ging ik mijn kind echt niet noemen.

Noem jij jezelf werkzoekende?

Dan de benaming van ‘werkloze’, ‘werkzoekende’ of je bent ‘in-between-jobs’. De eerste en de laatste benaming geven aan dat je momenteel geen betaald werk hebt. Een ‘werkzoekende’ kan werkloos zijn, maar het hoeft niet. Het kan ook iemand zijn die op zoek is naar ander werk vanuit zijn of haar huidige baan (die niet bevalt, waar geen doorgroei mogelijk is, waar iemand boventallig raakt etc.). ‘Werkloos’ zijn klinkt toch anders dan ‘in-between-jobs’ zijn. Het eerste klinkt negatiever; je hebt een uitkering en geen werk punt. ‘In-between-jobs’ klinkt alsof je een pauze hebt en al wel bezig bent met je volgende baan. Het heeft ook wel iets van een excuus: “Sorry dat ik nu geen werk heb, maar ik ben bezig” (en ik gebruik een Engelse term om dit te verhullen). Een werkzoekende is actief bezig met werk zoeken, maar wat voor werk? Alles, als hij of zij maar aan de slag komt. Meestal niet het meest handige uitgangspunt. Je solliciteert je een slag in de rondte, maar het heeft nog niets opgeleverd…

Ik wil hiermee aantonen dat taal veel doet met welk gevoel je hebt over iets of iemand. Het is niet voor niets dat iedereen op een gegeven ogenblik ‘manager’ werd genoemd. Dit was een term die in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw werd gegeven om te benoemen dat je verantwoordelijkheden had in meerdere of mindere mate. Soms was het micromanagement.

Of ben je een banendetective?

Als je op zoek bent naar voor jou interessant werk, kan het helpen als je naar jezelf gaat kijken als een banendetective. Jij bent de hoofdrolspeler in jouw verhaal, misschien Sherlock Holmes, Endeavour Morse, Miss Marple. Ik stel me dan voor dat je voor jezelf gaat uitpluizen wat je nu echt graag zou willen. Rondspeuren op internet. Toevallig op websites belanden van bedrijven waar je nog nooit van hebt gehoord. Nog dieper duiken in wat ze nu eigenlijk doen. Schaduwen van mensen op LinkedIn die doen wat jou heel erg leuk lijkt (niet stalken hoor!). Zet je profiel in de private modus en fantaseer dat dit hetzelfde is als zogenaamd de krant lezen met twee gaatjes waar je doorheen kunt kijken. Mensen in jouw gedroomde functie terloops eens vragen om een praatje over wat ze zo leuk vinden aan hun werk en hoe ze het aangepakt hebben om te komen waar ze nu zijn. Doorvragen of ze nog iemand kennen die ook zoiets doet en namen noteren. Al je gegevens verzamelen en je conclusies trekken welke acties je kunt doen op de korte en langere termijn om daar te komen waar jij wilt zijn.

En denk dan bij jezelf: ‘Mijn naam is Sherlock Holmes. Het is mijn werk om te weten wat andere mensen niet weten’.

Gegevens! Gegevens! Gegevens! Riep hij ongeduldig. Zonder klei kan ik geen bakstenen maken.

De voordelen van een andere benaming

Jezelf verplaatsen in werken als detective doet een beroep op je ongebreidelde nieuwsgierigheid, analytisch vermogen, alertheid, creativiteit, durf, improvisatie en ook voorbereiding. Als je zo bezig bent kan het zijn dat je er plezier in krijgt. Dit voelt anders dan verplicht je 4 sollicitatie-activiteiten uitvoeren voor het UWV of rondkijken naar iets dat leuker is dan je huidige baan. Deze mix van competenties en enthousiasme zouden zomaar eens een nieuwe leuke baan kunnen opleveren…

Neem contact met me op voor bewijsmateriaal…